دين برنامه كامل زندگي است كه از طرف خالق هستي، از آغاز خلقت انسان به وسيله پيامبران از حضرت آدم (ع) تا خاتم (ص) براي انسانها آورده شده است. دين از همان ابتدا متناسب با رشد انسان در زمانهاي مختلف، آئين نامه هاي تربيتي خاص هر دوره را ارائه داده است. در نهايت با بعثت خاتم پيامبران (ص) دين به مرحله كمال خود رسيده كه همانا دين اسلام است. خداوند برنامه زندگي انسانها را به وسيله رسول باطني (عقل) و رسول ظاهري (پيامبران) كه پيام آوران وحي و دين مي باشد تدبير مي نمايد. زندگي بدون وجود دين براي انسان پوچ و بي معني است. در ميان علوم انساني، مسائلي چون هستي شناسي، انسان شناسي، معرفت شناسي و روش شناسي بسيار مهم است. شمرده مي شود؛ زيرا انسان محور و به يك معنا، موضوع غالب مسائل انساني « ام المسائل » از ميان اين چهار موضوع، انسان شناسي از جهاتي يا مرتبط با آدمي است. دين، علم، عقل، معرفت، اخلاق، هنر، سياست، مديريت، جامعه، تاريخ، حكومت و مفاهيمي از اين دست، بدون وجود نوع انسان و حتي تصور او بدون موضوع اند. از اين رو، تمامي نظام هاي فكري و فلسفي در طول تاريخ، به انسان و شناسايي او، عنايت داشته اند در جامعه اي كه بر اساس فرهنگ اسلامي رشد كرده است، در صورتي راهبردها منجر به تحقق شايسته سالاري مي شود كه بر اساس رويكرد اسلامي طرّاحي شده باشد و آنچه امروز در مرزبندي تمدنها و تشخيص تفاوت و تنازع ميان آنها بيش از پيش جلوه مي كند وجود و گرايش در نوع نگرش ايدئولوژي در مكاتب مديريتي است. گرايش اول تنظيم مادي جهان و تلاش براي دستيابي به منابع قدرت مادي بوده و گرايش دوم پي ريزي تمدني بر لايه اصالت تقرب به خداوند متعال مي باشد و دراين تقابل مديريت اسلامي با توجه به نگرش انسان محوري نقش اساسي و حياتي خود را در دنياي پيچيده و پرتلاطم امروز ايفا، مي نمايد. كه متكي بر جهان بيني و توجه به معارف و ارزشهاي الهي مي باشد صاحب نظران عقيده دارند كه در آستانه قرن بيست و يكم چالش هميشگي مديران تكنولوژي نيست بلكه هنر مديريت انساني است. آنچه در اين مقاله مورد بحث قرار گرفته ريشه يابي وانتزاع علم مديريت اسلامي مدون از منابع اسلامي و فقهي و تطابق يا تنازع با ساير مكاتب مديريتي مانند مكتب كلاسيك و نئوكلاسيك، مكتب سيتمي و نظام سازماني بوروكراسي و انفكاك و جدايي مديريت اسلامي ديني و مديريت علمي غربي مي باشد.